DWUTYGODNIK także o Teatrze Jaracza! Podsumowanie roku 2024

Eseje tłumaczą nam świat, pracownicy mają głos, a w techno nie chodzi wcale o wolność, równość i braterstwo. Udało się też znaleźć nowego Kubricka – podsumowujemy mijający rok w kulturze.
 

TEATR

1. Teatr Jaracza w Olsztynie
Po ubiegłorocznej zmianie na stanowisku dyrektora w Teatrze im. S. Jaracza w Olsztynie instytucja ruszyła do przodu z impetem. I to jakim! „Nie będę prowadził teatru przez telefon” – zapowiadał na naszych łamach Paweł Dobrowolski, wówczas ekswicedyrektor w Teatrze im. J. Kochanowskiego w Opolu, który przejął warmińską scenę. I faktycznie, po roku możemy mu zaufać, widząc, jak testuje scenę i publiczność i jak buduje demokratyczny repertuar.

Zaczęło się od lokalnej opowieści, czyli przełożenia na teatralną scenę reportażu Beaty Szady „Wieczny początek Warmii i Mazur”. Spektakl „Warmia i Mazury. Ballada o miłości” w reżyserii Marty Miłoszewskiej uwiarygodnił zapewnienia, że instytucja będzie związana z regionem. To była bezpieczna propozycja. Dalej – równie lokalne „Wszystko na darmo” na podstawie fenomenalnej prozy Waltera Kempowskiego (odświeżonej przez wydawnictwo ArtRage), powracającej do historii ziem, na których stoi dziś teatr. Następna premiera – ikonicznego duetu Wiktora Rubina i Jolanty Janiczak „Nie smućcie się, ja zawsze będę z wami” – tylko podkręcała tempo. „Mitologia. Nie-boginie”, w reżyserii Justyny Łagowskiej, z tekstem Darii Sobik, wprowadziła zaś, jak zauważała na naszych łamach Magdalena Rewerenda, zupełnie nowe patrzenie na spektakle teen drama. No i wisienka na torcie – „Susan Sontag” w reżyserii Mateusza Atmana i Agnieszki Jakimiak. Spektakl napisany choćby po to, aby Milena Gauer zagrała w nim tytułową bohaterkę, wkładając w to całą swoją niesamowitą sceniczną osobowość. Jakimiak i Atman to duet twórczo bardzo aktywny, ale w Olsztynie zrobili coś, czego w polskim teatrze nie ogląda się na co dzień. Więcej o tym na naszych łamach wkrótce.

CAŁY ARTYKUŁ RZECZYTASZ TUTAJ