Czas porzucenia

„Pewnego kwietniowego popołudnia, tuż po obiedzie, mąż powiedział mi, że odchodzi …” - mówi bohaterka „Czasu porzucenia” Eleny Ferrante.

Jak zachować się w tej sytuacji z klasą? - zastanawia się bohaterka spektaklu na podstawie tej powieści. Bo tego właśnie zdają się oczekiwać od niej wszyscy. Nawet jeśli to nie ich sprawa.

Jak zachować się z klasą wobec byłego męża, który wolałby jędrniejszy tyłek?
Jak zachować się z klasą wobec córki, która wolałaby mieszkać z tatusiem?
Jak zachować się z klasą wobec znajomych, którzy wolą świeżo zakochanych od skwaszonej rozwódki?
Jak zachować się z klasą wobec umierającego psa, który wolałby, żebyś dała mu umrzeć w spokoju?
Jak zachować się z klasą wobec pokoleń kobiet, które z klasą dławiły się własną klasą?

Czy aby na pewno musisz mieć klasę?

„Czas porzucenia” współtworzą: niezwykły duet aktorski - nagradzana Milena Gauer i Julia Gadzina, debiutująca aktorka, dyplomowana skrzypaczka; reżyserka Weronika Szczawińska i dramaturg Piotr Wawer jr, którzy wypracowali unikatowy język sceniczny, doceniany w teatrach całej Polski i nagrodzony Paszportem Polityki 2019; scenografka Marta Szypulska, jedna z najoryginalniejszych projektantek i krawcowych młodego pokolenia.

„Czas porzucenia” to także kontynuacja wieloletniej współpracy Weroniki Szczawińskiej i Mileny Gauer, zapoczątkowana olsztyńskimi spektaklami „Jackie. Śmierć i księżniczka” (2008) oraz „Noże w kurach” (2010).

O SPEKTAKLU POCZYTASZ W:
🟢 didaskalia/gazeta teatralna: Kobieta w mieście do dwustu tysięcy mieszkańców | Katarzyna Lemańska 
Pewnego kwietniowego popołudnia, tuż po obiedzie, mąż powiedział mi, że odchodzi. Sprzątaliśmy…” – Milena Gauer kilkakrotnie recytuje pierwszy akapit książki Eleny Ferrante Czas porzucenia, dzieląc go na pojedyncze wyrazy i zdania. Moduluje przy tym głos, melorecytując tekst w różnych tonacjach. Akompaniuje jej na skrzypcach Julia Gadzina, debiutująca na zawodowej scenie studentka Studium Aktorskiego przy Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie. Gauer smakuje słowa, pozwala im wybrzmieć i rezonować, aby zrozumieć ich wagę i sens. Jej bohaterka przez siedemdziesiąt minut będzie opowiadać o kilku miesiącach swojego życia, tytułowym czasie porzucenia, kiedy przeżyła załamanie po odejściu męża do młodszej kochanki. KLIKNIJ
🟢 POLITYKA: Aneta Kyzioł | Mocny środek: Po brawurowym zmieszczeniu w jednym, niespełna dwugodzinnym spektaklu czterech tomów słynnego neapolitańskiego cyklu powieściowego „Genialna przyjaciółka” (Wrocławski Teatr Współczesny, 2018 r.) Weronika Szczawińska i dramaturg Piotr Wawer jr wracają do prozy Eleny Ferrante. „Czas porzucenia” liczy jedynie 290 stron, więc tym razem zadanie było łatwiejsze, a zrealizowany w olsztyńskim Jaraczu spektakl jest odpowiednio krótszy. KLIKNIJ
🟢 CZAS KULTURY: Stanisław Godlewski | Moje życie, moja rola: Zrealizowane w Olsztynie przedstawienie to kontynuacja poszukiwań Szczawińskiej i Gauer, które pokazują, że społeczne konwencje modelują nie tylko nasze tożsamości i kształtują ciała, lecz także decydują o sposobach ekspresji emocji. Olsztyński „Czas porzucenia”, podobnie jak powieściowy pierwowzór, daje publiczności siłę. Mówi o cenie, jaką płaci się za utratę złudzeń, lecz pokazuje też perspektywę zysku, który znacznie przewyższa stratę. Żyjąc według własnego scenariusza, zyskuje się dojrzałość i autonomię. Wystarczy grać we własnym teatrze, świadomie tworzyć swoją własną rolę. KLIKNIJ 

MATERIAŁY DO POBRANIA: 
PLAKAT FOTO 

Prawa autorskie autorki: Edizioni e/o
Prawa autorskie tłumaczki: Wydawnictwo Sonia Draga