Miłość czysta u kąpieli morskich

Ostatni dramat Cypriana Kamila Norwida niezwykle rzadko trafia na sceniczne deski, wciąż też jest przedmiotem badań literaturoznawców. Czwarty Wieszcz nawiązał w nim do swej najbardziej znanej sztuki „Pierścień wielkiej damy”, odwracając wzajemne relacje jej bohaterów, na nowo określając ich charaktery. „Miłość czysta u kąpieli morskich” stanowi wyzwanie dla ludzi teatru, ale nie znaczy to, że mnoży bariery przed widzami. To rzecz dla miłośników wysmakowanych melodramatów, którzy w dodatku lubią zasłuchać się we wspaniałej polszczyźnie. Kim jak kim, ale poetą jest autor „Promethidiona” wyjątkowym. I wciąż niewystarczająco odkrytym, bo nadal pozostaje w cieniu wielkiej trójcy Mickiewicz – Słowacki – Krasiński. Spektakl w olsztyńskim Teatrze Jaracza jest więc okazją, by poznać urodę dzieła Norwida i z bliska przyjrzeć się stworzonym przez niego postaciom. Przed Państwem wieczór pełen wzruszenia i delikatnego humoru.

W przygotowanym przedstawieniu Zbigniew Brzoza nadał „Miłości czystej u kąpieli morskich” nowoczesną formę, łącząc poezję Norwida z konwencją teatru ruchu. Postaci, starsze niż w oryginale, widzi z kolei poprzez bohaterów twórczości Samuela Becketta, smutnych, choć chwytających ze serce błaznów nieustannie czekających na Godota… Aktorkom i aktorom Teatru Jaracza w Olsztynie na scenie towarzyszą więc performerzy, scenę wypełnia taniec. Warto też zwrócić uwagę na plastyczną stronę widowiska. Odpowiada za nią Wojciech Żogała, znany naszej publiczności z wizualizacji w wyreżyserowanym przez Brzozę niezwykłym koncercie „Spokojnie, wojny nie będzie. Świadectwa z Zagłady”, oratorium poświęconym ofiarom inwazji Rosji na Ukrainę.

Ważne dla wymowy olsztyńskiego przedstawienia jest motto dramatu, przełożone przez samego autora z greki:

„Powierzyłem nocy tajemnicę,
A ona błędnemu wiatrowi,
Wiatr falom zwierzył ją i fal szumowi,
Fale ją na piasku zapisały –
– Po piasku tym tańcząc, dziewice
Moje pieśni z ziemią zrównały!”

„Miłość czysta u kąpieli morskich” w Teatrze Jaracza jest komedią/dramatem ludzi dojrzałych, ktoś powie nawet starych. Inaczej zatem niż w oryginale wybrzmiewa ich pragnienie bliskości, a jednocześnie lęk przed odrzuceniem.
Dzięki Norwidowi obracamy się w kręgu największych. Usłyszą Państwo w spektaklu temat muzyczny pieśni Franza Schuberta „Śmierć i dziewczyna” ze słowami Matthiasa Claudiusa. Warto się w nie wczytać i zabrać ze sobą na dłużej.

Dziewczyna:

Skończone! ach, skończone!
Kostucho sroga, precz!
Wciąż młodość we mnie płonie,
Idź, miła, nie dręcz mnie!

Śmierć:

Podaj mi dłoń, cudowny, kruchy kwiecie!
Jam dobry duch, nie jestem sroga.
Zaufaj mi! nie skrzywdzę cię,
Spokojnie zaśnij w mych ramionach.

Spektakl bierze udział w IX Konkursie na Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Polskiej „Klasyka Żywa”