Susan Sontag

Nie sposób nie zauważyć, jak aktualne pozostają wątki związane z tożsamością, seksualnością oraz relacją między ciałem a intelektem – kwestie, które Sontag poruszała w swoich esejach, ale także te, które dotykają współczesnych problemów. To, jak twórcy spektaklu podkreślają queerowy wymiar życia Sontag, sprawia, że postać ta objawia się nam nie tylko jako intelektualistka, ale również symbol walki o tożsamość, o widzialność, o prawo do inności. Jest to komunikat, który zyskuje na sile dzięki fizycznej obecności aktorów na scenie.

Teatr dla Wszystkich — Wiesław Kowalski

To w tych scenach przejawi się najważniejsze przesłanie przedstawienia: potrzeba nam alternatywnej polityki osobistej. Alternatywnej właśnie dlatego, że osobistej. Polityka ta nie zdejmuje z nas odpowiedzialności za życie i jego kształt. Przeciwnie - nadaje jej szczególną wagę, niezależnie od tego, jak silna jest opresja dominującej narracji zbiorowej. Wyłamać się z jej reguł, stworzyć własną przestrzeń, nie usprawiedliwiać się niemocą i nie zwalniać z prawa do siebie i swojego sposobu przeżywania życia i realizacji pragnień - to właśnie cel nowej polityki osobistej, dzięki której odświeżonych znaczeń i wartości nabiera i ten wyświechtany komunał - że teatr jest przestrzenią wolności.

Tygodnik Powszechny — Dariusz Kosiński

Twórcy przywołują konkretne wydarzenia z życiorysu nowojorskiej eseistki, aby pokazać, w jakim kontekście kulturowym, politycznym i prywatnym powstały jej najważniejsze publikacje i jakim sekretem były podszyte.(...) Nie trzeba jednak znać twórczości Sontag, aby odnaleźć się w tematyce przedstawienia – to duży atut tego spektaklu, że wytrąca część widzów z bezpiecznej pozycji odbiorczej (w jakich scenach – o tym poniżej), ale nie wymusza, by mieli oni wysokie kompetencje kulturowe.

Notatnik teatralny — Katarzyna Lemańska

Wrażenie robią niewymuszone i lekkie choreografie (Ana Szopa), kampowe wstawki (chociażby barokowa aria), unowocześnione aranżacje znanych piosenek (Rafał Ryterski) i konsekwentne burzenie czwartej ściany, ujawniające swą celowość pod sam koniec. Zabieg ten niejako zapowiada finał, w którym widzowie dowiedzą się, dlaczego to queerowy i biseksualny aspekt biografii stał się tym głównym. Dlaczego dotyczy to pana z czwartego rzędu i pani z trzeciego. Dlaczego są to sprawy nasze, a nie tylko czyjeś"

Teatr dla Wszystkich — Alicja Cembrowska

„Susan Sontag" z Teatru im. Jaracza w Olsztynie to spektakl opowiadający o pozowaniu i na pozowaniu w dużej mierze się opierający, z całą dwuznacznością słowa „poza". W czarno-białej scenografii Anny Met aktorki (i aktor) odtwarzają słynne fotografie związane z życiem Sontag. Zastygają w półstatycznych obrazach. Jest w tym coś z dziewiętnastowiecznej zabawy w tableux vivantes. Taki obraz nigdy nie jest idealnie statyczny, zawsze coś drgnie, gdy aktorki (i aktor) fotografują się nawzajem.

Gazeta Wyborcza — Witold Mrozek

Twórcy olsztyńskiej teatralnej opowieści o Susan Sontag stworzyli własną wizję jej życia i postrzegania wolności wyborów. Biograficzne wątki i czarno-białe fotografie prezentowane podczas spektaklu składają się na historię kobiety piekielnie inteligentnej, bezkompromisowej i egocentrycznej. Skupiają się na relacjach w życiu prywatnym, głównie intymnym, chociaż przywołują także istotne historyczne wydarzenia, np. wojnę w Wietnamie czy oblężenie Sarajewa, które miały wpływ na reakcje Sontag w odniesieniu do spraw polityczno-społecznych, głównie konfliktów zbrojnych wybuchających w różnych częściach świata.

Dziennik Teatralny — Dominika Urbańska

Agnieszka Jakimiak i Mateusz Atman opowiedzieli o życiu Susan Sontag, legendarnej pisarki, mówiąc zarazem bardzo o naszym tu i teraz. Na pograniczu biograficznej historii i gry z obrazem powstał spektakl, który jest szalenie atrakcyjny, wciągający, zabawny, a jednocześnie stanowi intelektualne wyzwanie.

Gazeta Wyborcza — Witold Mrozek